Ik ben Jurgen [09-03-1980] en ik ben in Tilburg-Zuid opgegroeid samen met mijn zus en ouders. Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan herinner ik me mooie kinderjaren in een warm nest. Ik kwam nooit iets tekort want ik was een enorm mama’s kindje. Ze verwende me goed.
Op de middelbare school Quirijn had ik het goed naar mijn zin. Ik had veel goede vrienden en ik nam mijn studie erg serieus. Ik wilde goede punten halen, zodat ik mijn vader achterna kon als timmerman. Mijn vader werkte voor zichzelf en dat klonk toentertijd wel erg goed. Op school kreeg ik veel praktijklessen en heb ik onder andere een houten hangtafel gemaakt. Daar was ik erg trots op!

Vanuit de middelbare school ben ik doorgestroomd naar het ROC voor de bouw. Daar ging ik één dag naar school en werkte ik vier dagen in de praktijk. Ik was 20 jaar en zat in het laatste jaar van de studie en ik genoot er ontzettend van. Ik kreeg toen een psychose en mijn leven stond totaal op z’n kop. Ik wilde verder met mijn opleiding, maar het lukte me niet meer. Door alle tegenslagen en frustraties raakte ik ook nog eens in een depressie. Ik ben toen opgenomen bij het GGZ om aan mezelf te werken. Alles ging van kwaad naar erger, ik zat in een donkere periode met diverse strubbelingen. Ik ging veel op stap, dronk veel en gebruikte veel verschillende drugs.

Op mijn 27ste is de begeleiding van RIBW Brabant begonnen en ben ik verhuisd naar begeleid wonen in Moergestel. Daar ging de knop om! Geen alcohol, geen drugs meer en ik ging flink met mezelf aan de slag. In eerste instantie hield ik me bezig met tekenen en muziek luisteren. Daarna ben ik gestart bij een horecaproject. Daar bereidde ik twee keer in de week lunch en twee keer het diner. Iedereen had een eigen taak, de een hielp met koken, de ander dekte de tafel en weer iemand anders deed de afwas.

Mijn leven werd stap voor stap weer stukken beter. Op mijn 30ste was ik er klaar voor om weer op mezelf te gaan wonen. Ik verhuisde naar Oud-Noord en kreeg ambulante begeleiding vanuit RIBW Brabant. Op zoek naar een andere dagbesteding, stuitte ik op de Goirkestraat waar Pompidoe zat. Daar ging ik koken met Arnold in het RIBW café.

Drie keer per week maakten we het diner en op vrijdag was er altijd een workshop. Bij de workshop leerden we iedere week iets nieuws. Het maken van roux, diverse snijtechnieken of we bakten iets. Daarbij verzorgen we hapjes voor feesten en partijen. Ik werkte in de bediening en liep rond met de hapjes. Dit was erg leuk om te doen en hier heb ik ook mijn passie voor de horeca ontdekt! In deze periode ben ik ook gestart als gastheer op het hoofdkantoor van RIBW Brabant.

Later zijn we vanuit de Goirkestraat verhuisd naar de Westertorenlaan met de dagbesteding. Daar werkte ik nog steeds met lunch en ben ik ook gaan werken bij wijkrestaurant de Symfonie. Op iedere nieuwe locatie waar ik ging werken, was het niveau net weer wat hoger en ging alles er net weer wat serieuzer aan toe. Sinds de opening en mijn start bij Restaurant Waanzinnig heb ik geleerd om de bediening en de bar te draaien. In het begin vond ik dit wel spannend, maar nu vind ik dit erg leuk om te doen. Ik sta twee avonden in de bediening en een middag in de keuken voor de mise en place en de lunch. Door deze combinatie is mijn werk heel erg afwisselend en kan ik de gasten in de bediening beter helpen. Ik ken alle ingrediënten die we gebruiken in de gerechten goed.

Door de jaren heen heb ik op horecavlak en op persoonlijk vlak veel mogen leren. Qua horeca beheers ik de basiskennis van de keuken en de bediening. Ik kan steeds zelfstandiger werken, beheers de snijtechnieken goed. Ook heb ik veel gewerkt aan het communiceren met anderen. Mensen aankijken, vriendelijk zijn, grenzen aangeven, flexibel zijn en minder nors reageren. Ook heb ik mijn geheugen goed getraind. Je moet in de horeca best veel onthouden! Ik kan nu alle biertjes van de kaart benoemen en de gasten adviseren! Ik pak zo hier en daar ook wat extra klusjes op, zoals meedenken over gerechten en de dagelijkse gang van zaken.

Restaurant Waanzinnig zit midden in het centrum, dus de gasten zijn iedere keer dat ik werk weer anders. Dit vind ik erg leuk , het houdt mijn werk interessant. Het is een fijne omgeving om in te werken, ik ben blij met mijn collega’s en de gasten zijn meestal ook erg gezellig! Als de gasten tevreden zijn en ze geven me een complimentje dan geeft dit mij een ontzettend goed gevoel. Dan kan ik voldaan naar huis!

Ik ben Hennie [08-12-1958] en ik doe de was bij restaurant Waanzinnig. Ik ben een ultieme Tilburger! Ik ben geboren in de Scheerdersstraat, wat ze toentertijd de ‘Jordaan’ noemden. Daar groeide ik op met mijn ouders, drie broertjes en twee zusjes. Ik was de oudste van het stel, wat af en toe ook betekende dat ik voor mijn broertjes en zusjes moest zorgen en het huishouden bij moest houden. Mijn moeder lag regelmatig in het ziekenhuis en mijn vader draaide ploegendienst bij Eniking in Tilburg en later Axel in Breda.

Op mijn 12e ben ik gestopt met school, want dit was niets voor mij. In die tijd kon dit ook nog zomaar gelukkig. Ik ben gaan werken bij de wasserij en dit was erg fijn. Lekker bezig zijn en hard werken past veel beter bij mij! Na een aantal jaren was ik toe aan verandering en ben ik gaan werken in een winkel. Dit bleek toch niets voor mij en ben ik weer gaan werken bij de wasserij. We kregen daar de was van bijvoorbeeld ziekenhuizen en verpleeghuizen. Andere collega’s wasten en streken de was. Ik was verantwoordelijk voor het opvouwen van de was. Mijn werk in combinatie met het zorgen voor mijn broertjes en zusjes en het huishouden was hard werken, maar daar heb ik nooit moeite mee gehad.

Als jonge griet (18) leerde ik mijn (ex)man Hans kennen. Ik hielp de eigenaar van een café met het oppassen van zijn dochters. Hans kwam daar altijd in het café en zo leerden we elkaar steeds beter kennen. Mijn schoonouders maakten zich toch wel even zorgen, omdat ik nog zo jong was. Zijn broer kwam toevallig bij ons thuis op bezoek toen ik bezig was met het eten koken. Hij vertelde zijn ouders “Onze Hans komt niets te kort, Hennie kan heel goed koken!”

We kochten een huis aan de Veliusstraat met een hele grote tuin. Twee jaar later werd onze dochter Joyce geboren. Eigenlijk wilde Hans geen kinderen, maar hij was ontzettend dol op Joyce. Ik genoot ervan om een jonge moeder te zijn en was heel gelukkig met Joyce!

Helaas ging het tussen mij en Hans door de jaren heen steeds minder goed en we gingen scheiden. Ik ging op zoek naar een huisje voor mezelf en vond een leuke woning aan de Besterd. Tot op de dag van vandaag mis ik het nog steeds. Ik ging iedere week naar de markt toe en dan dronken we een kopje koffie in het café.

Met mezelf ging het door de jaren heen steeds minder goed. Ik heb het syndroom van Korsakov, wat betekend dat ik moeite heb om nieuwe informatie te onthouden. Daarom schrijf ik ook alles op, zodat ik altijd een geheugensteuntje heb. Ik mis de alcohol helemaal niet, doe mij maar koffie of limonade. Ongeveer 6 jaar geleden ben ik bij de Werf gaan wonen van RIBW Brabant. Daar woon ik mooi aan het water bij de Piushaven. Ik vermaak me met het spelen van woordzoekers, lezen, tv kijken en puzzelen. Iedere week ga ik rummikuppen met huisgenoten in het wijkcentrum en ga ik zwemmen. Wat me ook altijd opvrolijkt is mijn kleindochter Lindsey. 12 en toch al groter dan haar oma! Wanneer ze bij van Opstal gaat afdansen, dan ga ik altijd kijken en ben ik erg trots.

Door de jaren heen heb ik mijn werk altijd gemist dus zo kwam ik via via bij een werkproject op de Westertorenlaan. Daar ging ik de was strijken, zodat ik toch een paar dagen in de week lekker bezig kon zijn. Ik kwam daar ook weer oude bekenden tegen, dus dat was ook gezellig. Na een tijdje werd het daar wat rustiger, dus ben ik ook bij restaurant Waanzinnig de was gaan doen. Ik ben dinsdag, donderdag, vrijdag en zaterdag bij Waanzinnig om de was te strijken. Iedere dag ga ik graag naar Waanzinnig, het zorgt voor een nuttige invulling van mijn dag. Daarbij is het altijd erg gezellig en vind ik het een fijne werkplek!

Dirk: “Ik kan altijd gezellig kletsen met Hennie. Ze is heel open en eerlijk. Het is mooi om te zien hoe ze er bovenop is gekomen, daar heb ik respect voor!”

Ik ben Dirk [06-09-1962] en ik werk in de bediening bij Waanzinnig. Ik heb veel verschillend werk gedaan. Ik heb eerst baantjes gehad in de bloemensector en als hovenier. Ook heb ik nog gewerkt in een tapijtcentrum. Daarna ben ik 10 jaar lang heftruckchauffeur geweest en tot slot ben ik nog 13 jaar postbode geweest. In 2013 ben ik met pensioen gegaan en werk ik alleen nog bij Waanzinnig.

Door omstandigheden op mijn werk en privé liep ik een tijd geleden helemaal vast. Ik werd ziek en kreeg last van psychoses. Het nare hieraan is dat ik zelf niet in de gaten heb wanneer ik een psychose heb. Anderen moeten dan ingrijpen. Heel moeilijk vind ik dat.

Ik ben toen gelukkig terecht gekomen bij het RIBW. Hier heb ik eerst ambulante zorg gehad. Ik kwam op de lijst voor dagbesteding, maar die zag er toen nog heel anders uit dan nu. In het begin hebben ze me heel veel soep laten maken, ik snapte er toen nog helemaal niks van. En verder moest ik vaak boodschappen doen. Ik was een keer aan het werken in de keuken en toen raakte in paniek. Het lukte allemaal niet meer. Ik ben toen naar buiten gegaan samen met twee collega’s. Ze waren er toen echt voor mij en begrepen me. Dat was precies wat ik nodig had. Vanaf dat moment ging het bergopwaarts.

In de afgelopen jaren bij Waanzinnig heb ik hier veel geleerd. Ik werd gevraagd voor gastheer en had hier dus ook een sollicitatie. Het bleek dat het om de bediening ging, maar ik had in eerste instantie aangegeven dat ik dat niet zou willen. Uiteindelijk heb ik besloten om het over me heen te laten komen. Ik heb veel moeten leren in het begin en moest veel onthouden. Ik vind het nu ook heel leuk om de bediening te doen. Ik ben heel sociaal en hou van de interactie met mensen. Ik pas me makkelijk aan, aan behoeften van de gasten. Ik gebruik mijn humor, dat is echt mijn kracht.

Ik ben heel open, eerlijk en gewoon mezelf. Dat heeft me gebracht waar ik nu ben en waar ik wil zijn. Ik weet prima hoe de wereld in elkaar steekt en hoe het allemaal werkt. Ik heb alleen de pech dat ik soms gegrepen wordt door psychoses. Gelukkig gaat dat nu al een paar jaar goed. Ik zit hier prima op mijn plek en haal er plezier uit om mensen een leuke avond te bezorgen in het restaurant.

Ik ben van plan 12uur bij Waanzinnig te blijven werken en mezelf hier te ontplooien. Hier wordt er naar mij geluisterd en is er ruimte om met mijn in gesprek te gaan op dagen waarop het minder met mij gaat. Er zijn hier leuke mensen, het is een gezellig team. Ik ga altijd weer met een positief gevoel naar huis!

Mijn naam is Roy [29-01-1976] en ik werk in de keuken van Restaurant Waanzinnig. Ongeveer 15 jaar geleden werkte ik in een bakkerij, waar ik van alles geleerd heb. Toen al vond ik het erg leuk om worstenbroodjes te maken. In die tijd ging het niet altijd goed met mij. Ik gebruikte vaak drugs. Ik ben 12 jaar geleden bij de GGZ gekomen en het is mij gelukt om af te kicken. Toen het beter met mij ging, kwam ik terecht bij RIBW Brabant beschermd wonen. Nu gaat het nog steeds goed met me. Ik heb goede medicatie en ben bezig mezelf te ontwikkelen. Af en toe lust ik nog wel graag een biertje.

Door RIBW Brabant kon ik gaan werken bij Waanzinnig. Hierdoor had ik weer een doel en kon ik doen wat ik leuk vind. Voorheen heb ik ook nog in het activiteitencentrum bij de Wijkrestaurant de Symfonie gewerkt. Hier liepen mijn worstenbroodjes en appeltaart al goed. Inmiddels heb ik het recept nog beter gemaakt samen met de leer- werkcoaches van Waanzinnig. Daar zijn we best lang mee bezig geweest.

Het verschil tussen onze worstenbroodjes en die van andere bakkers is vooral dat wij geen broodverbeteraar gebruiken. Wij maken onze broodjes op natuurlijke basis. Als ik nu worstenbroodjes maak, doe ik alles uit mijn hoofd. Ik ben inmiddels wel een expert geworden. Het werken bij Waanzinnig bevalt mij erg goed. Ik werk hier elke zondag en vind het heel leuk en gezellig. Er is een fijne sfeer en leuke collega’s. We lachen veel met elkaar.

Naast het werken in het restaurant, hou ik ook erg van muziek. Ik ben een groot fan van Elvis Presley. Het is mijn droom om eens naar Amerika te gaan. Ik bekijk samen met mijn leer- werkcoach wat er mogelijk is qua werk buiten Waanzinnig. Ik zou het leuk vinden om in een horecatentje bij de Efteling te kunnen werken.
Het Panorama restaurant of Het Witte Paard bij de Efteling spreekt mij erg aan.
Voor het zover is, wil ik nog meer leren bij Waanzinnig!

Ik ben Martin [26-06-1978] en ik kom uit Rijen. Hier ben ik op gegroeid samen met mijn ouders en zusje. Mijn moeder was een schat van een mens, dus ik was echt mama’s kindje! Ook mijn vrienden waren allemaal gek op haar. Op zaterdag en zondag had zij altijd schoonmaakdienst, maar als we in België gingen stappen bracht ze ons om 23.00 uur weg en kwam ze ons rond 03.30 uur weer ophalen. Dan kon ze ongeveer nog twee uurtjes slapen, voordat ze weer naar werk moest. Ze voedde ons erg liberaal op, grapjes over homo’s kon bijvoorbeeld echt niet. Waagde je het er toch op, kreeg je een pets tegen je oren. Ik leek op mijn vader qua karakter en mentaliteit, daarom botste het vroeger regelmatig tussen ons. Daarentegen leek mijn zusje weer veel op mijn moeder, maar zij was vooral een papa’s kindje.

Op de basis- en middelbare school was ik niet zo’n goede leerling en waren de leraren ook niet zo blij met mij. Tot het oriëntatiejaar kwam, alles werd duidelijk; ik wilde kok worden! Ineens liet ik me van mijn goede kant zien, wist ik waarvoor ik werkte en haalde ik alleen nog maar hoge punten. Ik ging de koksopleiding en serveeropleiding volgen. De opleidingen waren erg leuk. Ik haalde dan ook met vlag en wimpel mijn diploma. Vrijdags was de diploma-uitreiking en op maandag was ik al aan het werk. Ik wilde zo snel mogelijk geld verdienen, zodat ik mijn eigen ding kon doen.

Toen ik ongeveer een jaar in de horeca had gewerkt en bijna 18 werd had ik er alweer genoeg van. Ik moest altijd werken in de avonden, weekenden en met feestdagen. Ik kon bijna niet gaan stappen met mijn vrienden en we leefden langs elkaar heen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een andere baan. Ik heb vier jaar in de bouw gewerkt: in de kunststofindustrie en als machineoperator gewerkt. Ik ben een praktische jongen; ik hoef iets niet vaak te zien om te snappen hoe iets werkt of om het gelijk uit te kunnen voeren. Om contact te behouden met alle vrienden, hebben we bedacht om ‘Stichting Zelfweet’ op te richten. Alle jongens zijn verschillende kanten op gegaan, qua beroep, maar ook in het land. Door de stichting zien we elkaar in ieder geval nog één keer per jaar. We gaan dan met z’n allen een weekend weg, bijvoorbeeld naar de Ardennen.

Uiteindelijk begon ik de horeca toch te missen! Via een vriend van ‘Stichting Zelfweet’ kwam ik aan een baantje bij Novatel in Breda. Er was op dat moment geen vacature vrij, maar ik kreeg een baantje als afwashulp. Ik stond al snel aan de koude kant en vanuit daar ben ik richting de warme kant gegaan. Ik had het daar ontzettend naar mijn zin, totdat ik in 2005 een psychose kreeg. 6 januari ging ik slapen en was er niets aan de hand, maar toen ik 7e januari wakker werd stond ineens heel mijn leven op z’n kop. Ik heb zelf gelijk hulp gezocht. Ik kwam in de ziektewet terecht en kreeg een keuring via het UWV. In dat gesprek heb ik eerlijk verteld wat er aan de hand was en werd ik gelijk ‘tijdelijk 100% afgekeurd voor onbepaalde tijd’ vanwege geestelijke redenen.

Door de tijd heen vertrouwde ik niks en niemand meer. Ik had ontzettend veel last van stemmen en mijn meerdere persoonlijkheden. Ik heb toen ongeveer een half jaar als kluizenaar geleefd. Voor boodschappen ging ik naar buiten, maar daar hield het verder ook mee op. Ik ervaarde steeds meer angsten en ontwikkelde pleinvrees. Ik opende zelf mijn post niet meer, waardoor ik in de schulden terecht kwam. Door de hele situatie en bijkomende klachten werd ik depressief. Ik ben hulp gaan zoeken bij GGZ aan de Lage Witsiebaan.

Vanuit daar is het balletje gaan rollen en kreeg ik uiteindelijk mijn eigen team, bestaande uit een psycholoog, psychiater en behandelaars. Zij hebben mij in contact gebracht met RIBW Brabant, omdat ik een grote behoefte had aan structuur en intensievere begeleiding thuis. In combinatie met de ambulante begeleiding heb ik één jaar dagbehandeling ontvangen vanuit Jan Wierhof. Ik kreeg daar stemmingsstoornistraining, gym, we kookten samen en ik kreeg creatieve therapie.

Op een dag brak mijn moeder haar heup. Helaas ging de operatie niet goed en dat zorgde voor de nodige complicaties. Ze kreeg een zogenaamd ziekenhuisbacterie en daardoor weer een infectie. De infectie moest keer op keer weggehaald worden, waardoor ze in drie jaar tijd 36 operaties heeft gehad. Daar bovenop kreeg ze ook nog de diagnose longkanker. Tegen de tijd dat het werd geconstateerd, was het al in een vergevorderd stadium, waardoor ze nog maar een maand te leven had. De laatste twee weken verbleef ze in een hospice. Daar mochten we allemaal om beurten bij haar logeren, waardoor we op een fijne manier afscheid konden nemen. De dood van mijn moeder is ontzettend zwaar gevallen.

Ondertussen ontvang ik al bijna 15 jaar begeleiding van RIBW Brabant. Toen ik weer psychotisch werd, heb ik op een dag oxazepam, slaapmedicatie en alcohol gecombineerd. Zelf weet ik er niets meer van, maar naar aanleiding van dat moment werd ik verplicht om te verhuizen. Sinds 4 mei 2013 woon ik in Tilburg en heb ik een leuk clubje begeleiding om mij heen vanuit team Goirke. Jarenlang hebben herstelcoaches geprobeerd mij te begeleiden richting een zinvolle daginvulling, maar ik wilde niet gratis gaan werken. Ik was in de veronderstelling dat ik gelijk betaald moest krijgen als ik ging werken. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe herstelcoach en zij vertelde mij over restaurant Waanzinnig. Ik was meteen enthousiast, want dit past precies in mijn straatje!

In eerste instantie vond ik het erg spannend om te starten bij Waanzinnig. Ik kijk graag eerst de kat uit de boom. Ik ben begonnen in de afwas en vanuit daar ben ik me steeds verder gaan ontwikkelen. Eerst de koude kant, maar al snel stond ik weer aan de warme kant. Ik ben nu bijna overal inzetbaar en ook de warme kant heb ik bijna helemaal onder de knie. Sinds ik bij restaurant Waanzinnig werkzaam ben, ben ik steeds gevoeliger geworden. Ik ben voortaan meer open over mijn gevoelens. Voorheen stopte ik alles weg en zag ik mijn gevoelens en gedachten meer als mogelijke wapens voor de ander. Nu kan ik alles met mijn collega’s en begeleiders bespreekbaar maken en dat doet mij ontzettend goed. Ook mijn zelfvertrouwen is ontzettend veel gegroeid. Ik ben weer nuttig bezig en kan trots zijn op mezelf. Ik ben tegenwoordig ook veranderd in een echte teamplayer. Ik kan goed met mijn collega’s samenwerken en wil graag mijn kennis delen.

Waanzinnig betekend voor mij veel op sociaal gebied, maakt mij trots, bied mij plezier, steun en groei! Daarom wil ik de aankomende tijd bij Waanzinnig blijven groeien en droom ik van de dag dat ik volledig zelfstandig 40 man kan draaien aan de warme kant!