Ik ben Kim [28-01-1974] en ik ben opgegroeid in Udenhout als oudste van vier. Met twee zusjes, een broertje en het bedrijf van mijn ouders was mijn jeugd druk en hectisch. Er heerste een mentaliteit van niet zeuren, maar gewoon doorgaan en onszelf aanpassen aan de omgeving. Mijn vader was bijna altijd aan het werk in de autogarage. Mijn broertje, zusjes en ik kwamen materialistisch niets te kort, maar ik had graag meer aandacht gewild. Ook was het fijn geweest als we als gezin zijnde meer samen hadden gedaan.
Tijdens de middelbare school werd ik een opstandige puber. Ik mocht minder dan leeftijdsgenoten, waardoor ik veel dingen stiekem ging doen. Ik ging op stap, terwijl ik eigenlijk op mijn zusjes en broertje moest passen. Ik glipte aan het einde van de avond dan via het balkon weer naar binnen. Ondanks dat ik een opstandige puber was, deed ik wel goed mijn best op school. Ik moest er hard voor werken, maar haalde goede punten. Pas tijdens de mavo kreeg ik het moeilijker. Ik haalde minder goede punten, ging mijn grenzen verkennen, rookte een jointje en had een foute vriendengroep. Na het behalen van mijn diploma stroomde ik door naar een opleiding in Den Bosch, dat bestond uit een combinatie van 4/5 HAVO en MBO niveau 2. Daar kreeg ik vakken als handvaardigheid, grafische vormgeving en textiele werkvormen. Ik wist totaal niet wat ik met mijn opleiding wilde gaan doen dus besloot ik verder te gaan studeren. De opleiding Architectuur en houtbewerking en een opleiding aan het Mollerinstituut richting textiele werkvormen spraken mij aan. Beide mochten niet van mijn vader dus ben ik verder gaan kijken. Uiteindelijk ben ik gestart met Mode en kleding. Nadat ik die opleiding afrondde, stroomde ik door naar de HEAO richting communicatie en creatieve vakken.
Tijdens het 3e jaar van mijn studie leerde ik Robert kennen tijdens carnaval. Toen we elkaar net kende raakte ik ongepland zwanger. Mijn ouders waren teleurgesteld, maar ik wilde geen abortus plegen. Het was een lastige periode, maar ik wilde er toch voor gaan. Robert en ik gingen samenwonen, maar het ging niet altijd even goed tussen ons. Tijdens de zwangerschap kreeg ik te maken met huiselijk geweld. Ik kreeg een dochtertje en noemde haar Anne. Ik was helemaal verliefd! Toen Anne 1 jaar oud was, heb ik besloten om voor Anne en mijzelf te kiezen en is het gelukt de relatie te beëindigen.
Ik ging weer bij mijn ouders wonen en kort daarna werd eierstokkanker geconstateerd. Deze periode ging ontzettend snel. Binnen no-time werd ik opgenomen en is er een eierstok verwijderd. Ik had een overlevingsdrang en wilde zelf het liefst alles eruit hebben, maar dit was gelukkig niet nodig. Na een week in het ziekenhuis bleek ik geen uitzaaiingen te hebben en mocht ik naar huis.
Na deze periode kreeg ik samen met mijn dochter een huisje. Daar zaten we dan; een eierstok minder, mijn baan verloren en de WAO in. Ik ging over in standje overleven. Omdat ik geen betaalde baan kon vinden, ben ik een paar jaar vrijwilligerswerk gaan doen als administratief medewerkers. In die tijd leerde ik Wil kennen. Wil had de wens om naar Curaçao te gaan, om daar te gaan wonen en werken. Dit is hem gelukt en hij ging verhuizen. Ik ben samen met Anne 4 weken op vakantie gegaan naar Curaçao om Wil op te zoeken. Na die vakantie dachten we er serieus over na om te gaan emigreren. Anne en ik hebben 3 maanden op Curaçao gewoond. Helaas is er veel criminaliteit, verliep de scholing van Anne moeizaam en was mijn zorgverzekering veel te duur door de eierstokkanker. Ik heb tenslotte besloten om terug te keren naar Nederland. Uiteindelijk is Wil ook na een paar maanden terug naar Nederland gekomen.
Ik kreeg een betaalde baan aangeboden bij mijn vrijwilligerswerk, maar toen ik zwanger bleek, werd mijn contract niet meer verlengd. Toen ik net ontdekte dat ik zwanger was, is Wil geëmigreerd naar Curaçao. Ik heb mijn zwangerschap en bevalling alleen doorstaan. Wil en ik hadden veel contact via skype, mail, telefonisch en we zagen elkaar af en toe in de vakanties.
In november 2007 ben ik bevallen van Tycho en was Wil er tijdens de kraamtijd. Na de bevalling van Tycho besloot ik om toch te emigreren naar Curaçao. De vader van Anne werkte alleen niet mee en er volgde een rechtszaak van ongeveer 3 jaar. Het hof in Den Bosch heeft uiteindelijk vervangende toestemming gegeven om te gaan. In april 2009 ben ik geëmigreerd. Dat was wel even wennen hoor! De temperatuur verschilt heel erg met die van Nederland en een airco hadden we niet. Aan de tranquilo mentaliteit kon ik wel wennen, maar ik kon nog niet helemaal mijn draai vinden. Ik had een fijn contact met mijn buurvrouw en daardoor werd ik opgenomen in haar familie. Voor de rest was het moeilijk contact maken met anderen. De mensen zijn sociaal, maar erg op zichzelf. Wil was aan het werk, maar ik zat voornamelijk thuis en kon geen werk vinden. Wil had een stukje grond gekocht en wilde daar een café en een speeltuin opbouwen. Helaas waren de omwonenden het daar niet mee eens en ontstond er een rechtszaak om het plan tegen te houden. De rechtszaak zorgde veel spanning en stress. Om toch voor inkomsten te zorgen is Wil in 2012 voor een jaar gaan werken op Aruba. In die tijd was ik erg eenzaam, depressief en miste ik mijn familie en vrienden ontzettend. Ik zocht troost in de alcohol en dronk veel bier.
Anne keerde terug naar haar vader in Nederland. Het voelde alsof ik gefaald had als moeder en het ging steeds verder bergafwaarts met mij. Eind 2013 ging het zo slecht met mij dat ik een overdosis medicatie heb genomen. Wil en Tycho hebben mij net op tijd gevonden. Ik ben met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht en ik heb een week op de IC gelegen. Vervolgens werd ik voor 3 maanden opgenomen op de Paas afdeling. Mijn ouders wilden me eigenlijk komen verrassen voor mijn 40ste verjaardag, maar na dit nieuws hebben ze mij gelijk laten weten dat er naar Curaçao kwamen. Na 3 maanden op de Paasafdeling, besloten we dat ik voor goede zorg terug naar Nederland moest gaan. Ik werd op de wachtlijst geplaatst voor dagbehandeling van het GGZ in Waalwijk, maar helaas was er een lange wachtlijst.
Ik heb voor de tweede keer een overdosis genomen. Ik werd de volgende dag wakker in het ziekenhuis, maar kon me niets meer herinneren, zelfs niet waarom. Jeugdzorg kwam in beeld, omdat ik niet meer in staat was voor Tycho te zorgen. Gelukkig hebben mijn ouders de zorg voor Tycho overgenomen. Toen ik eenmaal kon starten met de dagbehandeling bij GGZ, bracht mijn moeder me dagelijks weg. Ik was vooral bezig met therapie op een creatieve manier: tekenen, schilderen, zagen, etc. Tijdens mijn groepstherapie leerde ik praten over mijn gevoelens en gedrag. Na drie maanden therapie stond het retour naar Curaçao gepland. Ik was nog niet klaar met mijn therapie, maar ik kon het niet betalen om mijn ticket om te zetten dus moest ik wel terug.
Wil had een baan geregeld in de bediening en keuken in een resort op Curaçao. Hier kwam ik voor de eerste keer in aanraking met koken in een echte keuken. Ik vond het ontzettend leuk om te doen! Ik maakte ontbijt, draaide de lunch en hielp mee met voorbereidingen. Ik heb hier veel nieuwe dingen geleerd, vond het fijn om structuur in mijn leven te hebben en contact te hebben met andere mensen. Ik was hierdoor minder eenzaam, maar toch zag ik geen stijgende lijn. Werk hield me op de been, maar thuis was ik erg eenzaam en dronk ik veel. Dit heb ik een jaar volgehouden. Ik kreeg therapie, maar dit hielp niet voldoende, waardoor ik weer in een depressie belandde. Op Curacao werd ik weer opgenomen op de Paasafdeling. Tijdens de opname kreeg ik Antabus, wat me hielp tegen het alcoholgebruik. Wanneer je die medicijnen slikt en toch alcohol drinkt, wordt je heel erg ziek.
In overleg samen met Wil ben ik terug naar Nederland gegaan. Het idee was om in Nederland beter te worden om vervolgens terug te keren naar Curaçao. Daarom heb ik Tycho achtergelaten in Curaçao. Al snel bleek Nederland beter voor mij en mijn gezondheid. Ik was onder behandeling van een psychiater en heb mij aangemeld bij GGZ. Ik ben gestart bij Switsj, een dagbesteding waar we bezig waren met koken. Toen ik 42 jaar was, kreeg ik de diagnose bipolaire stoornis. Eindelijk wist ik wat er aan de hand was en kon ik dingen plaatsen. Ik was volledig gestopt met drinken en ik wilde aan mezelf gaan werken. Ik ging 5x in de week naar Switsj, volgde diverse therapieën en ging naar een cursus over een bipolaire stoornis. Het gaf me een positieve boost, maar het duurde nog best wel lang voordat het echt goed met me ging.
Switsj gaf me een zinvolle dagbesteding en een reden om iedere dag op te staan. Ik had fijne collega’s en ik kon lekker bezig zijn. Toch had ik horeca technisch wel het een en ander geleerd op Curaçao, dus begin 2017 was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Ik ging werken bij restaurant Waanzinnig. In eerste instantie werkte ik op beide locaties, maar gaandeweg bouwde ik mijn uren bij Waanzinnig op en uiteindelijk ben ik volledig gestopt bij Switsj. Voor mij was dit een lastige keus, maar Waanzinnig was een keus voor de lange termijn en een betere kans op een betaalde baan. Ik wilde leren omgaan met stress, op het gebied van koken ontwikkelen en veel leren, meer variatie qua koken en mijn grenzen leren aanvoelen en dan ook nog eens leren aangeven.
Waanzinnig heeft mij doelen gegeven om door te gaan en bezig te zijn met mijn herstelproces! Er is ontzettend veel begrip vanuit de begeleiding en mijn collega’s. Het gaf mijn leven weer zin en inhoud! Ik heb heel hard aan mezelf gewerkt, tot ik toe was aan een betaalde baan. In samenwerking met een leer- werkcoach heb ik gesolliciteerd voor een baan bij Spa Puur als keukenhulp en werd ik aangenomen voor 20uur in de week. Na mijn eerste werkdag moest ik nog eventjes wat boodschappen doen. Ik besloot gelijk vanuit werk naar de supermarkt te gaan en me niet thuis om te kleden. Daar liep ik dan in mijn koksbroek, werkschoenen en buis door de Albert Heijn; ik voelde me gewaardeerd, ik telde weer mee en hoorde er weer bij! Dat was een fantastisch gevoel en ervaring, die ik nooit zal vergeten. Ook bij Spa Puur heb ik met veel plezier gewerkt, kon ik hetzelfde niveau vasthouden en was ik tevreden met mijn uren. Het enige waar ik nog tegenaan liep was wanneer het druk was en de bonnen opstapelde. Dan kreeg ik wel last van stress.
Eind 2019 werd ik weer ziek en bleek dat ik weer kanker had. Ik werd weer vrij snel geopereerd en ze verwijderde mijn andere eierstok en mijn baarmoeder. Uiteindelijk bleek het een goedaardig gezwel en was er dus geen sprake van uitzaaiingen. Thuis moest ik 6 weken gaan herstellen van de operatie, maar toen ik in de 4e week de bedrijfsarts sprak gaf ik aan dat ik alweer wilde komen werken. Dat thuiszitten is niets voor mij! Helaas mocht dit niet en moest ik de zes weken uitzitten. De week erop kreeg ik plots een mail met daarin de boodschap dat mijn contract niet werd verlengd, gezien de huidige omstandigheden. Dit nieuws heeft me veel verdriet gedaan.
Ik was lichamelijk nog herstellende, had geen baan meer en had veel angst om weer ziek te worden. Dat alles zorgde ervoor dat ik weer veel last kreeg van depressieve klachten, maar ook een veel te hoge bloeddruk door de stress. Ik kreeg last van mijn buik, maar dacht dat het tussen mijn oren zat. Uiteindelijk bleek dit toch een littekenbreuk, waarvoor ik nog geopereerd moet worden. Ondanks alles is het me toch nog steeds gelukt om van de drank af te blijven. Ik ken de risico’s en weet dat de drank alles alleen maar erger maakt. Ook heb ik veel hulp gehad van mijn behandelaar en mijn begeleiding vanuit Bureau Max. Ik heb veel met ze gepraat, we hebben mijn financiën duidelijk in beeld gebracht en ik ben aangemeld voor budgetbeheer. Ook kwamen zij met het idee om wellicht schematherapie te gaan doen, dus hiervoor sta ik op de wachtlijst.
Door deze terugval wilde ik graag weer bij restaurant Waanzinnig komen werken. Dit is voor mij een vertrouwde plek waar ik weer tot rust kan komen en weer aan mezelf kan werken. Bij Waanzinnig is er gezelligheid, saamhorigheid, collegialiteit en er wordt gezorgd voor minder druk en stress. Er wordt meer rekening gehouden met mij als persoon, mijn behoeftes en wensen. Ik ben héél blij dat ik weer aan de slag ben, want thuis kwamen de muren op me af. Ik ben nu weer drie keer in de week aan het werk en vanuit daar wil ik graag mijn uren weer opbouwen.
Op termijn wil ik weer een betaalde baan, maar om dat te kunnen bereiken wil ik nog groeien binnen restaurant Waanzinnig. Daarbij wil ik ook op persoonlijk vlak nog stappen zetten, zodat ik mezelf algeheel als persoon krachtiger en stabieler voel.